#książka - "Dziewczyna ognia i cierni" R. Carson

Co raz bardziej nie umiem ustosunkować się do młodzieżówek. Z każdą kolejną książką tego typu, mam na ich temat jeszcze bardziej mieszane uczucia. Cóż, ideały nie istnieją więc tego nie szukam. Ale fajnie byłoby znaleźć coś im bliskiego. Dlatego nie ustaje w swoich poszukiwaniach. Przynajmniej na razie.

Raz na cztery pokolenia zdarza się wybraniec. Osoba wytypowana przez Boga do noszenia Boskiego Kamienia i wypełnienia misji. Jakiej misji? Wybraniec sam musi to odkryć. Elisa stoi właśnie przed takim zadaniem. Szesnastolatka trafia do obcego kraju jako sekretna żona mężczyzny, którego w ogóle nie zna. Nagle zwiększa się liczba jej wrogów, którzy wiedzą o niej o wiele więcej niż mogłaby się spodziewać. By nie zginąć, jak większość wybrańców, dziewczyna musi spełnić swoje przeznaczenie. Jednak wpierw musi je odkryć.
Mam bardzo mieszanie odczucia co do tej książki. Bo niby zaczyna się fajnie i nietypowo, ale potem wszystko to blednie. Gdzieś w połowie, historia przestała mnie intrygować tak jak na samym początku. Zaczęła mi się dłużyć, a kolejne plany i intrygi, snute przez bohaterów wydawały mi się wymuszone. Zupełnie jakby po prostu miały zapełnić kolejne strony, tak by książka zwiększała swoją objętość, a niekoniecznie treść.
Brakowało mi też czegoś w budowie świata. Może to moje wymagania co do historii zabarwianych na średniowiecze, po "Grze o Tron". Jednak coś w sposobie kreowania uniwersum, mocno mi nie pasowało. Bo niby mamy styczność z rycerzami, wojnami i intrygami, ale niektóre zwroty i zachowania są tutaj nieco dziwne i niepasujące. Przykładu? Jedni tytułują się "Wasza Wysokość", a inni nazywają siebie "ziomkami". Jedni o niebie, drudzy o chlebie. Świat jaki kreuje autorka, wygląda nieco tak, jakby upychała do niego każdy pomysł jaki tylko przychodzi jej na myśl. Niestety nie próbując, albo nie mogąc, przy tym jakkolwiek nad nim panować.
Jak większość młodzieżówek, i ta opowiada historie zagubionego dziewczęcia, które ni z tego, ni z owego stać ma się herosem. Jeden wątek, miłosny rzecz jasna, który na początku wydawał mi się bardzo przewidywalny - miło mnie zaskoczył. To chyba największy plus jaki znalazłam w tej książce. Jednak by nie zdradzić zbyt wiele, gdyż po części ma to wpływ na fabułę, zamilknę na ten temat.
Jest tu kilka naprawdę intrygujących postaci. Takich, które z biegiem akcji okazują się kimś zupełnie innym niż czytelnik mógłby się spodziewać na początku. Taki zabieg zawsze rajcuje i zachęca. Przynajmniej mnie. Dzięki temu nie jest tak nudno i wyłowić można ciekawsze wątki.
Czuć w książce debiut i pierwsze kroki autorki. Chciała by wiele się tu działo, ale chyba nie do końca udało jej się nad tym zapanować. Jedna z słabszych młodzieżówek, z jakimi dane mi było się ostatnio zetknąć. Może kolejne części okażą się lepsze, kto wie?

Za możliwość przeczytania Dziewczyny ognia i cierni dziękuje wydawnictwu Albatros.