#książka - "House of Cards. Bezwzględna walka o władzę" M. Dobbs

Mój masochizm rośnie na potęgę. Stwierdzam tak co raz częściej, więc zastanawiam się czy aby czasem coś nie jest ze mną nie tak. Czemu tym razem tak wnioskuje? Polityka nigdy mnie nie interesowała, nawet w minimalnym stopniu, a biorę się za książki o niej. Co z tego wyszło? Zaraz się przekonasz. Jednak najpierw mam tycią prośbę - zagłosujesz w ankiecie obok?

Henry Collingridge, premier Wielkiej Brytanii zostaje zepchnięty z politycznej sceny w sposób z którym żaden polityk niechałby się spotkać. Nie wiedzieć dlaczego, nikt nie docieka dlaczego tak się stało. Jedynie młoda dziennikarka Mattie Storin wyczuwa w tym "bombę dziennikarską".  Z czasem, nowi kandydaci na stanowisko premiera rezygnują z kandydatury. Właściwie dlaczego? Ktoś za tym stoi. Kto?
Zacznijmy tak jak wypada, czyli od początku. Political fiction jakie stworzył Dobbs jest bardzo wiarygodne. Wpływ na to ma oczywiście fakt, że on sam kiedyś miał styczność z polityką na wysokim szczeblu. Dzięki temu potrafił nadać treści autentyczności. Pozostaje pytanie czy (albo kiedy) to zrobił. Czytelnik z jednej strony wie, że to fikcja. Jednak z drugiej, zaczyna się zastanawiać gdzie może zatrzeć się ta granica.
Podobał mi się główny bohater FU, tak ten skrót też. Niby jest tylko cieniem i zaledwie płotką w całej tej grze, ale doskonale wie jak sprawić by to on rozdawał karty. Bez dwóch zdań egoista, jednak na tyle przebiegły by wszystko trzymać w ryzach. Nawet dla osoby takiej jak ja, czyli nie znającej się na polityce kompletnie, jest idealnym uczestnikiem tej gry.
Tylko momentami Mattie mnie irytowała. Czasem zdawała się być mocno zaślepiona uczuciami, przez co nie widziała prawdy, a ta jest tuż obok. Jednak to były sporadyczne sytuacje. Za to bardzo podobała mi się jej zaciekłość i chęć odniesienia dziennikarskiego sukcesu. To dawało jej ogromny plus.
Z resztą nie tylko oni jako bohaterowie są tutaj ciekawie nakreśleni. Każdy z nich wydaję się być bardzo mocno autentystyczny. Czytelnik z czasem stwierdza "Kurczę, tak rzeczywiście może być!".
Mimo wszystko muszę przyznać, że trochę się na książce zawiodłam. Byłam przekonana, że połknę ją jak mało co, a momentami mnie nużyła. Wszystko wynika z dość powolnej akcji. Intrygi mają tu naprawdę wysoki poziom, jednak są mocno rozwleczone w czasie. Przez to można się nieco znudzić, czekając aż w końcu osiągną punkt kulminacyjny i wszystko rozpadnie się jak tytułowy domek z kart.
Dla kogoś kto uwielbia politykę będzie to istna gratka. Sieć intryg i kłamstw, obraz tego jak bardzo można wykorzystać innych do swoich celów. Układy między polityką, a dziennikarstwem. To wszystko to świetnie pokazane oblicze władzy. Jednak jeśli kogoś nie interesują polityczne mechanizmy, może czuć się tu nieco zagubiony.