#książka - "Dom po drugiej stronie lustra" V.Tait

Nie wiem czy jesteście zadowoleni z faktu, że posty typowo książkowe przeplatają się z tymi nieco mniej dotyczącymi książek. Dzięki temu jest ich nieco więcej, panuje jakiegoś rodzaju różnorodność, a i dla mnie to swego rodzaju ułatwienie. Zwłaszcza teraz gdy zaczynają się studia. Jakie zdanie macie wy? Chętnie je poznam.

Maria ma 28 lat i w czasach w których przychodzi jej żyć, uważana jest już za starą pannę. Mimo to, bardzo pragnie wyjść za mąż. Jej nudne życie zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy zostaje guwernantką u nieco dziwacznej rodziny dziekana Lieddella. Zarówno on, jego żona i dzieci wywracają jej życie do góry nogami. Kobieta trafia do świata wyższych sfer, który znała tylko z plotek. I nie za bardzo może się w nim odnaleźć.
Chyba każdy kto słyszał o tej książce wie, że autorką jest prawnuczka autentycznej Alicji. Dziewczynki dla której powstała "Alicja w Krainie Czarów". Tej samej, która tak na prawdę jest bohaterką powieści Tait. Nie główną, ale tak naprawdę to o nią tutaj chodzi. I fakt ten, by opowiadać historie z punktu widzenia kogoś innego niż jej uczestnika jest naprawdę intrygujący.
Właśnie Alicja, jako jedyna z córek państwa Lieddel, jest nakreślona w ciekawy i dość szczegółowy sposób. Zarówno Edyta jak i Ina, giną w jej tle. Pojawiają się, ale zaledwie sporadycznie. Cała uwaga skupiona jest na Alicji, która może zirytować. Jak na swój młody wiek, ma świadomość swojego uroku, momentami bywa aż nadto kapryśna, a nawet bezczelna. Jednak jedno trzeba jej przyznać, jest bardzo inteligentna i to nieco ją ratuje.
Oprócz niej, akcja skupia się tylko na guwernantce i jej "miłosnych" przeżyciach. Nieudolnych i o wiele zbyt mocno wyolbrzymionych w jej głowie. Naiwność Marii jest wręcz dziecinna, a ona sama jest nudną postacią. Nie ma ręki do dzieci, ni krzty autorytetu u nich, momentami wydaje się jakby zajmowała się nimi za karę. A co ciekawe, ona sama doskonale o tym wie. Jednak pragnienie małżeństwa przesłania jej wszystko. Przez to kobieta nie stara się nic zrobić z brakiem umiejętności do pełnionego stanowiska.
Historia ta przepełniona jest udawaniem i stwarzaniem pozorów. Krzywym, lustrzanym odbiciem właściwych zachowań. Tak naprawdę nie historia, a jej bohaterowie są pokazani właśnie w ten, nieco karykaturalny sposób. Pani Lieddell zajmuje się dziećmi głównie wtedy gdy może to wpłynąć na jej opinię. Tak naprawdę dba tylko o swoją wygodę i reputację. Alicja udaje grzeczną i ułożoną dziewczynkę przy rodzicach, chociaż czasem i ona się zapomni. Nawet zdjęcia tworzone przez przyszłego Carrolla, są pełne fałszu, obłudy i gry pozorów. W końcu nawet Maria daje się wciągnąć w manie udawania, próbując odgrywać surową i mściwą guwernantkę.
Najbardziej intrygującym aspektem powieści jest sama relacja między Alicją, a panem Dogsonem. Tym, który późnej przyjmie nazwisko Lewisa Carrolla i spiszę historię niegdyś opowiedzianą swojej ulubienicy. Relacja, która ich łączy wydaje się nieco niestosowna i dziwna. Fakt ten, nadaje pozycji oryginalności, ale nie ratuje jej do końca.
Mimo wszystko, pozycja ta jest dość ciekawa. W końcu opisuje prawdziwe wydarzenia, uzupełnione nieco fikcją literacką. W dużej mierze jest to historia o szukaniu miłości i spełnianiu marzeń. Nawet za wszelką cenę. Ponadto, to gratka dla fanów Carrolla, dająca możliwość poznania zarówno jego jak i kulisów powstawania historii "Alicji w Krainie Czarów".

  Za możliwość przeczytania "Domu po drugiej stronie lustra" dziękuje wydawnictwu Czwarta Strona.

lubimyczytac.pl| facebook | ask.fm | google+  | instagram