#książka - "Ogień i woda" V.Scott

Nigdy nie byłam rewelacyjna w organizacji czasu. Nigdy. Przysięgam, że staram się jak mogę pogodzić wszystko i wszystkich. Skutek jest różny. Ale ja jestem jedna, a zajęć miliardy. Smutny los biednego, studiującego mola książkowego. Żartuje. Jestem mega szczęśliwym studentem. Ale dośc o mnie. Czas na książki!

Życie szesnastoletniej Telli Holloway zmienia się radykalnie. Gdy żaden z lekarzy nie umie znaleźć rozwiązania na chorobę jej brata, rodzice postanawiają się przeprowadzić. Porzucają Boston na rzecz Montany, gdzie Cody ma mieć bez liku świeżego powietrza. Jednak dla Tello to koniec. Upadek jej życia i przyjaźni w wielkim mieście. Wydaję się, że nie ma wyjścia z sytuacji. Dopóki dziewczyna nie dowiaduje się o tajemniczym Piekielnym Wyścigu i jego nagrodzie. Lekarstwu, które może uleczyć Codiego.

Przysięgam, że mam mieszane uczucia. Chyba jak po większości powieści młodzieżowych, jakie ostatnio wpadają mi w łapki. Z jednej strony widzę plusy, ale z drugiej...

Jestem pewna jednego - ta pozycja zdecydowanie przypadnie do gustu tym, którzy sympatyzują z "Igrzyskami śmierci". Z jednej strony to może irytować. Po raz kolejny rywalizacja na śmierć i życie. No ileż można? Jednak w przypadku "Ognia i wody" nie można zapominać o tym jaki jest cel wyścigu. Ten akurat jest dość ważny i aż wstyd o nim zapomnieć. W końcu nadaje zupełnie inny wydźwięk całej sytuacji. To sprawia, że w jakiś sposób, wręcz nie ma się ochoty irytować na ten pomysł.

Sam Piekielny Wyścig jest dość tajemniczy. Tella angażuje się w coś o czym tak naprawdę nie ma pojęcia, a więc czytelnik też nie. Jednak czytelnik, z reguły wiedziony doświadczeniem i oczytaniem, jest w stanie przewidzieć o co chodzi. Źle? Niekoniecznie. W końcu, nawet w młodzieżówce autor może zaskoczyć.

Ogromnie podobał mi się pomysł na stworzenie pandor. Zwierząt-robotów, które mają za zadanie pomóc uczestnikom wyścigu. Z jednego prostego powodu bardzo mnie to cieszy - nawet gdy bohater zostaje sam, nie oznacza to wiecznych opisów, a pozwala na chociaż minimalny monolog. Z resztą, jak nie zazdrościć bohaterom takich cudów techniki?

Najbardziej irytującą mnie rzeczą w tej pozycji była główna bohaterka. Gdybym mogła osobiście bym ją uszkodziła. Kolejna z tych dziewuszek, które nie wiedzą co robią, jak mają to zrobić i wiecznie ktoś musi je ratować. Tella to taka typowa Sierotka Marysia, za którą wszyscy nadstawiają karku, a ona tylko myśli o tym, że musi wygrać. A nic w tym temacie nie robi. No i rzecz jasna, musi znaleźć sobie miłość. I to najlepiej tę, w jakiś sposób zakazaną. To chyba najbardziej irytujący typ bohatera.

Z kolei postacie, które otaczały dziewczynę bardzo przypadły mi do gustu. W końcu podróżują (hmm, czy aby na pewno to dobre słowo?) w zwartej grupie. I to takiej, która cały czas sę zmienia. Ktoś przychodzi, ktoś odchodzi. I niby nie przywiązujemy się do bohaterów, ale możemy szybko zapałać do nich, choć minimalną, sympatią.

Jak na książkę, którą najprędzej nazwać można młodzieżówką, jeżyk jest prosty i nieskomplikowany. Dzięki temu kolejne kartki przewracają się w naprawdę szybkim tempie. Choć wiem, że nie powinnam, ale muszę wspomnieć. Ogromnie podoba mi się wydanie. Okładka jest prosta i przyciągająca uwagę. A samo wnętrze też jest ciekawie skonstruowane. Nigdy z czymś takim się nie spotkałam.

W ogólnym rozrachunku "Ogień i woda" to całkiem dobra książka. Chociaż wiem, że nie dla każdego czytelnika. Starszym raczej nie przypadnie ona zbytnio do gustu, podczas gdy młodsi będą nią zachwyceni. To ten typ młodzieżówek, w których warto czasem poszukać drugiego dna. Czegoś o co warto walczyć.

Za możliwość przeczytania "Ogień i woda" dziękuje wydawnictwu IUVI

  lubimyczytac.pl| facebook | ask.fm | google+  | instagram