#książka - "Oddam Ci słońce" J.Nelson

Dawno żaden tekst nie zabrał mi tyle czasu. I to nie dlatego, że nie mam czasu by pisać i tworze post na raty. Czasu mam obecnie pod dostatkiem, a tego tekstu za nic nie mogę sklecić. Bo to jeden z tych tekstów, których nie da się stworzyć zaraz po skończeniu książki. Dlaczego? Zapraszam dalej.

Jude i Noah są bliźniakami. Ona - buntowniczka z nadmiarem energii, skryta romantyczka, która za wszelką cenę chce zwrócić uwagę matki. Musi udźwignąć ciężar błędnie podjętych decyzji. On - nieśmiały chłopak o duszy artysty, będący w konflikcie z ojcem i mocno zżyty z matką. Marzył by zostać artystą, a zamiast tego staje się kimś kim nigdy nie chciał być. Oboje chcą czegoś tak bardzo, że są gotowi oddać za to wszystko. Nawet słońce.

Mam problem z tego typu książkami - fenomenami. Bo tak chyba można te pozycje nazwać. Pojawiła się dosłownie znikąd i nagle pokochali ją niemal wszyscy. A ja ze swoim podejściem do młodzieżówek, a zwłaszcza tych bestsellerowych, długo się do niej zbierałam. Naprawdę bardzo długo. Chyba już wszyscy ją czytali, tylko nie ja. Do teraz.

Przyznaje się bez bicia, że wsiąknięcie w świat bliźniaków trochę mi zajęło. Pierwsze 50 stron przyzwyczajało mnie do stylu autorki, sposobu narracji i tej technicznej strony. Kolejne 70 próbowało mnie przy tej historii zatrzymać na dłużej. Chyba tylko moja wrodzona ciekawość kazała mi brnąć do przodu i poznać tę opowieść do końca. I dzięki jej za to!

Bo choć początek nie był dla mnie zachęcający, nie ma się co oszukiwać, to końcówka bardzo mi się podobała. I dopiero gdy zamknęłam książkę, zrozumiałam o co w niej tak naprawdę chodziło. I to jest i plus i minus. Bo dla tych czytelników, którzy szybko się zniechęcają ta pozycja może być problemem. Zaś dla tych upartych może być wyzwaniem. Jednak do obu tych grup stwierdzam - watro.

Co do bohaterów - jak mało kiedy polubiłam bardziej tego spokojnego "typa". Noah bardzo szybko skradł moje czytelnicze serduszko. Gdzieś tak mnie ujął, że przed jego siostrą stało nie lada zadanie. Sympatia do niej, pojawiała się u mnie dopiero po dłuższym czasie. Nie umiem sprecyzować dlaczego, ale coś mnie w niej irytowało.

Świat jaki tworzy Nelson był dla mnie ciężki do rozgryzienia jeszcze z jednego powodu - przeskoków czasowych. Każdy rozdział jest opowiadany z perspektywy innego bliźniaka. Rozdziały Jude są tymi aktualniejszymi - rodzeństwo ma wtedy po 16 lat. Zaś Noah opowiada o czasach gdy mieli lat 14. Dobrane jest to odpowiednio do ich charakterów, ale na początku dawało mi popalić. I dopiero gdzieś od połowy, ich historia naprawdę mnie wciągnęła.

To nie jest tak, że książka jest zła i wszyscy się nie znają, którzy ją wychwalają. Nie, po prostu nie wszystko musi się wszystkim podobać tak samo. Bo choć trochę się zawiodłam, nie uznaje tej książki za złą. Nie jest taka. To historia życia, o tym co przytrafia się ludziom wokoło (no może poza widywaniem duchów, chociaż kto wie?). Szkoda tylko, że żeby się o tym przekonać niektórzy muszą trochę z tą pozycją powalczyć.

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 87,2 cm + 2,3m/180cm

52 książki w 2016 - 35/52

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram