#książka - "Prawie jak gwiazda rocka" M.Quick

Powroty z urlopu nie są fajne. No chyba, że podczas tej ponad trzydziestogodzinnej podróży masz ze sobą książki. Tak zawsze robię ja. Im dłuższa podróż, tym więcej książek zabieram. Chcecie pościaka na temat dobierania książek na wakacje? Wbrew pozorom to nie jest takie łatwe. Dajcie znać

Amber ma siedemnaście lat, psa i mieszka w szkolnym autobusie. Jej matka pracuje jako kierowca Żółtka i nie stać jej na mieszkanie. Dziewczyna powoli traci grunt pod nogami, jednak nadal ma nadzieje. Udziela się w Federacji Fantastycznych Fanatyków Franksa, trenuje Chrystusowe Diwy z Korei i toczy słowne bitwy z Joan Sędziwą. Przy tym wszystkim, non stop zaraża pozytywną energią.  Jednak do czasu.

Nie ukrywam, że Quick to jeden z tych autorów młodzieżówek, którego bardzo lubię. Jego "Poradnik" i "Niezbędnik" wprost mnie zachwyciły i ukradły moje serduszko. Z tymi bardziej młodzieżowymi pozycjami już jest nieco inaczej. Tekst o "Wybacz mi, Leonardzie" nadal nie powstał i nie wiem czy to się zmieni. No chyba, że będziecie chcieli.

Mam nieco mieszane uczucia po tej pozycji. Bo niby ogromnie mi się podobała, ale sam jej początek był dla mnie nieco problematyczny. Jeśli spojrzeć na ogół historii, główna bohaterka jest bardzo pozytywna. Pomaga wszystkim dookoła, zarażając pozytywną energią, choć jej życie jest jedną wielką klapą. O tak, nie bójmy się tego tak nazwać. I pomimo tego potrafi być niezwykle irytująca. Momentami, na samym początku wydawała mi się być infantylną osóbką. Na całe szczęście tylko na początku, później było już tylko lepiej.

Zakończenie trochę mnie zirytowało. Na początku historia jest mocno realistyczna. Może tylko jeden aspekt życia Amber wydaje się nie pasować do układanki. Bo w końcu nikt nigdy nie pomaga innym w aż takim stopniu bezinteresownie. Albo to moje dziwne wrażenie o ludziach. Ale nie o tym teraz. Sam koniec tej historii jest wręcz nieprawdopodobny. Mocno przesadzony i po prostu potrafi zagrać na nerwach. W końcu życie to nie bajka, a Quick właśnie tak zakończył te pozycje. Właśnie przez to, odebrał tej pozycji nieco realności.

Quick tworzy coś niesamowitego. Kreuje historię, która tak naprawdę dotyczy niemal każdego bez względu na wiek, a jej bohaterami tworzy nastolatków. Stwierdzić można, że to zabieg wręcz edukacyjny. W końcu, po jego książki sięga głównie młodzież. Dzięki czemu, poznają realia życia na przykładzie osób będących mniej więcej w ich wieku. Tym samym są w stanie zobaczyć, że nawet dzieciaki mają problemy oraz jak sobie z nimi radzą. A skoro młodzież tak świetnie rozwiązuje swoje problemy, to co dopiero dorośli.

Jeśli to kolejne spotkanie z tym autorem, to czytelnik nie ma prawa się zawieść. Po raz kolejny autor pokazuje, że młodzieżówka to nie tylko trójkąt miłosny wśród uczniów liceum. Dzięki czemu jego książki to lekka i przyjemna lektura dla nieco starszych czytelników i naprawdę pouczająca pozycja dla tych młodszych.

I choć ta pozycja nie jest idealna, nie jest zła. Słowo. Jak na młodzieżówkę jest niemal genialna. Jednak ja wole Quicka w nieco innym wydaniu. Zdecydowanie bardziej wole go gdy piszę o dorosłych niż nastolatkach. Wtedy jego umiejętność pokazywania problemów z jakimi borykają się niektórzy, rozkwita. Stają się realniejsze i nie kończą się bajecznym happy endem. I mimo to warto po nią sięgnąć. Warto zarazić się optymizmem Amber, to bardzo przydatna rzecz o której tak często zapominamy.

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 93,1 cm + 2,1cm/180cm

52 książki w 2016 - 37/52

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram