#książka - "Cmętarz Zwieżąt" S.King

Mam problem z King'iem. I to duży. I chyba już o tym tutaj wspominałam przy okazji "Wielkiego Marszu". Dla tych którzy jeszcze nie wiedzą, przypominam - nie potrafię zdzierżyć Kinga w żadnych innych okolicznościach niż wakacyjny wyjazd. Tylko wtedy sięgam po jego twory z uśmiechem na twarzy i zaciekawieniem. I nie, nie jest to mój dyrdymał, bo gdy mam czytać go w innych okolicznościach staje się on dla mnie katorgą. Nawet wtedy gdy podążam za wypracowaną w sobie regułą - unikam jego nowszych książek na rzecz tych, od wydania których minęło już trochę czasu.
Wracając z tegorocznych wakacji (niech ktoś mi je zwróci, błagam!) będąc w stanie zafascynowania pisarzem za sprawą wspomnianego już "Wielkiego Marszu" postanowiłam zmierzyć się z nim poza wakacjami i zmienić coś w swoich stosunkach z panem Stephen'em. Tak właśnie, chłonna jego twórczości, zakupiłam "Cmętarz Zwieżąt", o którym to słyszałam wiele przychylnych opinii. Zamierzonego celu nie osiągnęłam.

"Cmętarz Zwieżąt" ma swoje lata, bo wydany został w 1983 roku. Opisuje historie doktora Louisa Creed'a i jego rodziny - żony i dwójki dzieci, która ledwo co przeprowadziła się do Ludlow w stanie Maine. Przyszłość ma dla nich kolorowe barwy - zaprzyjaźniają się z sąsiadami zza ruchliwej drogi opanowanej przez ciężarówki, Louis rozpoczyna pracę na uczelni, Ellie - jego córka, zaczyna lubić miejscowe przedszkole, a Gage spędza dnie z matką w domu. I wszystko wydaje się być jak najbardziej w porządku. Do momentu gdy Jud, podstarzały sąsiad, pokazuje Creed'om Cmętarz Zwieżąt, a kot Ellie - Church ginie pod kołami ciężarówki. Wtedy zaczyna się początek końca.
Zamysł sam w sobie jest ciekaw, tego nie neguję. Ale wykonanie, do mnie nie przemawia. Zaczynałam lekturę przebierając nogami z ciekawości, a już po kilkudziesięciu stronach cały mój zapał opadł. Opadł i wrócił na dosłownie ostatnich pięćdziesiąt stron, nie więcej.
Ogólna koncepcja jest niczego sobie. Motyw Cmętarza, jego historia intryguję i przekonuję, ale ogół historii na kilometr bije przewidywalnością. Lubię motywy magii wplecione w thrillery, ale ten jakoś nie do końca mi spasował. Ostatni raz tak dziwnie czułam się czytając "Drapieżców" Mastertona. Pozycja ta niczym mnie nie zaskoczyła, nie urzekła, ani też niczym nie zapadła w pamięć. Właściwie, gdybym ją pominęłam uważam, że wiele bym nie straciła. Zdecydowanie nie wpiszę jej nigdy na listę książek który należy przeczytać. Prędzej na listę książek, po które można sięgnąć ewentualnie, gdy nic innego nie przychodzi nam do głowy. Zastanawiając się teraz nad ulubioną postacią z całej książki, jako pierwsi na myśl przychodzą mi państwo Crandall, a potem kot Churchill.
Nie umiem "wyprodukować" wiele na temat tej książki. Przeczytałam, a raczej przemęczyłam, ją wręcz cudem. Siadając do niej wmawiałam sobie, że tym razem ją skończę, a za każdym razem odkładałam ją po kilku czy kilkunastu stronach znudzona.
Czytając "Cmętarz Zwieżąt" swojego planu o polubieniu Kinga nie spełniłam. Było to kolejne podejście do tego tematu, kolejne które mnie zawiodło. Podobno autor ten ma pełno książek wartych przeczytania. Podobno, bo gdy próbuję to sprawdzić raz po razie się zawodzę. Moja relacja z Stephanem Kingiem ograniczy się chyba tylko do lekkich wakacyjnych romansów na plaży.