#książka - "Córki marionetek" M.Ernestam

Znacie to uczucie gdy okładka książki kusi was bardziej niż jej opis? Nie żeby opis był zły. Jest świetny, ale okładka idealnie odzwierciedla jego treść zwiększając zainteresowanie i przyprawiając o lekkie dreszcze. Bo czy lalki nie bywają przerażające, na swój sposób?
"Córki marionetek" po raz pierwszy dostrzegłam tutaj, na blogach. Nie wskażę teraz konkretnego bloga, ale to internety są odpowiedzialne za moją znajomość i posiadanie tej książki. I to właśnie okładka zapadła mi w pamięć najbardziej. Ta klimatyczna i działająca na wyobraźnie okładka.
Dlatego podczas ostatniej mojej wizyty w księgarni to właśnie po tę szwedzką powieść sięgnęłam. O autorce nigdy nie słyszałam, a to nikogo dziwić nie powinno, bo to jej pierwsza książka. Czy sięgnęłabym po kolejną?

Mariana, mając lat jedenaście odnalazła zwłoki ojca przywiązane do rodzinnej karuzeli. Tajemnica jego śmierci nigdy nie została rozwikłana. Po latach, zarówno ona jak i jej siostry nadal mieszkają w rodzinnej miejscowości. To ona przejęła po rodzicach sklep lalkarski, podczas gdy jej siostra Elena otworzyła cukiernie, a Karolina zajęła się malowaniem. Ich spokojne życie, jak i całego miasteczka, odmienia przyjazd Amerykanina, który szuka materiałów do swojej książki. Jego pojawienie się wyciąga na światło dzienne tajemnice z przeszłości.
Jeśli po opisie ktoś sądzi, że to kolejny kryminał - jest w błędzie. Tu wcale nie chodzi o to by rozwiązać morderstwo sprzed lat. Nikt o to nie zabiega, wszyscy wydają się być z tym wydarzeniem pogodzeni. Nie jest to kryminał, ani też do końca thriller. Najwięcej wspólnego ta książka ma z psychologią. Historia wydaje się być tylko pobocznym wątkiem, a wewnętrzne zmagania postaci głównym bohaterem.
Akcja jest tutaj powolna, wręcz leniwa. Raz za czas wydarzy się coś wielkiego. Zupełnie jak to w niewielkich miasteczkach bywa. Sposób narracji na początku nieco mnie irytował. Prowadzona w pierwszej osobie bywa kłopotliwa. Tutaj, gdy czytelnik się do niej przyzwyczai, w niczym nie będzie ona mu przeszkadzać. Ciekawym aspektem jest fakt, że książka wymaga niezwykłej uwagi. Dialogi nie raz nie są dialogami, a relacją głównej bohaterki z wypowiedzi innych. Łatwo jest się tutaj zapomnieć, zagubić przez niedopowiedzenia. Osobiście byłam urzeczona wplecionymi w książkę baśniami. Nadają książce magicznego wręcz klimatu. Ale nie magicznego pod kątem czarów, a pod kątem magii opowiadań i sztuk teatralnych.
Najmocniejszą stroną tej książki są postacie. W końcu to o nie chodzi. Wykreowane w sposób bardzo dobry i intrygujący. Obserwujemy nie tylko wewnętrzne zmagania głównych bohaterów. Poznajemy niemal całe miasteczko i jego problemy. Każda postać z czymś się boryka, każda ma swój krzyż do niesienia. A wszyscy radzą sobie z tym w odmienny sposób. Enrestam pokazuje nam jak różnie ludzie potrafią reagować na to co spotyka ich w życiu. Jak podchodzą do swoich czynów sprzed lat. Przedstawia nam rzecz oczywistą - że każdy z nas ma w sobie coś z czym musi walczyć niemal przez całe życie.
"Córkom marionetek" daleko do typowego skandynawskiego thrilleru. Mało tu krwi, zbrodni, ran przynajmniej w odniesieniu do ciała. Bardziej cierpią tutaj psychiki bohaterów niż ich ciała. Dlatego dla kogoś kto szuka typowej opowieści o morderstwie będzie to nieodpowiednia lektura. Tutaj jest ono tylko tłem, ważniejsi są bohaterowie i to co odbywa się w ich głowach. Warto po nią sięgnąć by zobaczyć jakie maski przybierają ludzie, by ukryć to co siedzi gdzieś głęboko w nich. By dostrzec jak zmieniamy siebie w lalki i marionetki, grając na scenie codzienności.