#książka - "Człowiek nietoperz" J.Nesbø

Tak to już z ludzką ciekawością bywa, z moją na pewno, że gdy widzi człek, innych wychwalających coś bez umiaru sam chce się przekonać czy warto. Ciekawość to pierwszy stopień do wiedzy, a ciekawskość - do piekła, tak przynajmniej mawia mi od dziecka tata i tego staram się trzymać. Przyznaje, z różnym skutkiem.
Jak nietrudno zauważyć, ogromnie lubię książki z kategorii thriller czy kryminał. Najczęściej czytam i chyba ich mam najwięcej. Dlatego też, jak i przez te moją ciekawość życiową, nie mogłam nie sięgnąć po Nesbø. Od dawna nosiłam się z zamiarem poznania go, a zawsze gdzieś mi umykał. Coś często mi się to zdarza. Czas zrobić listę priorytetowych zakupów i mieć ją zawsze przy sobie. Dygresje to chyba moja hobby, wracajmy do tematu. Jednak gdy przygodę rozpoczęłam, zrobiłam to z pompą - w ciemno kupiłam 4 jego książki. Ale ich "historię" opowiem innym razem. I swear.

"Człowiek nietoperz" rozpoczyna serię opisującą przygody Harrego Hole'a. Norweskiego policjanta z dość ciekawym życiorysem. Tutaj, ma on za zadanie rozwikłać zagadkę morderstwa swojej rodaczki mieszkającej w Australii. Prowadzony przez miejscowego policjanta - Andrew, poznaje świat przepełniony dawnymi legendami, sporami i dewiacjami seksualnymi. Nadmiar "wrażeń" spowalnia jego logiczne myślenie, co odbije się na Harrym.
Czy się zawiodłam? Nie. Czy zostałam usatysfakcjonowana? Nie do końca. Oczekiwałam czegoś naprawdę wow, a dostałam to dopiero po połowie książki. Początkowo akcja była powolna, bardziej przedstawiająca otoczenie w jakim znalazł się główny bohater, niż sam problem z jakim ma się zmierzyć. Tak jakby Nesbø chciał wpierw przedstawić czytelnikowi problemy Aborygenów - rdzennych mieszkańców tamtych terenów, a nie zbrodnie. Z jednej strony, czytelnik dowiaduje się kilku całkiem fajnych historii o których inaczej nie miałby pojęcia. Z drugiej, nie dostaje tego po co "przyszedł" - rozwiązywania zagadki.
Ale nie ma się co zrażać. Osobiście nie lubię zostawiać książek niedokończonymi (wyjątkiem jest "Duma i uprzedzenie" która wręcz kuła mnie w oczy), więc mimo to kontynuowałam lekturę. I voila! W końcu dostałam to czego chciałam. Może w niewielkiej ilości i trochę późno, ale da się to przemilczeć. Zwrot akcji jaki nastąpił bardzo mocno mnie zdziwił. Gdy tylko akcja się pojawiła nie znikała z kolejnych stron, powodując, że chcesz więcej i więcej.
Może będę nudna, ale obdarzyłam dość dużą sympatią Harrego. Nie jest krystalicznie czysty, ma swoje problemy i to ciągnące się za nim od lat. Jest dość ciekawym typkiem. Sposób w jaki poznajemy jego historię też jest całkiem intrygujący, ale o tym cicho sza by nie zdradzić zbyt wiele niezaznajomionym.
Podoba mi się bezpośredniość. Podjęty jest tu temat homoseksualizmu i to w dużym stopniu. Ale nie kłuje to w oczy, przynajmniej mnie. Pokazane w taki, a nie inny sposób, sprawia wrażenie czegoś zupełnie oczywistego z czym nikt nie ma problemu i nad czym nikt się nie zastanawia.
Jedno, co w moim przypadku spotęgowało moją miłość do Nesbunia (mówiłam, że lubię tworzyć własne określenia) to sama książka. Sprawiłam ją sobie w wersji pocket, co bardzo ułatwia życie. Może nie robi takiego wrażenia na półce, ale dla kogoś czytającego głównie w podróży jest darem niebios. Leciutka, malutka i przede wszystkim niedroga opcja. A przy dwunastu częściach serii, cena 15 złotych zamiast 30 jest kusząca.
Jak już wspomniałam, "Człowiek nietoperz" to pierwsza część przygód norweskiego policjanta. W momencie gdy piszę ten post, druga część już jest mi znana prawie w połowię. Do czego zmierzam, jak na ten moment lektury "Karaluchów" stwierdzam, że kolejność w przypadku Nesbø nie ma znaczenia. Przynajmniej merytorycznego. Dlatego nie jest powiedzianym, że książki należy czytać po kolei. Ale, ja zawsze znajdę jakieś ale, gorąco do tego zachęcam, bo wewnętrzny głos podpowiada mi, że z każdą kolejną częścią jest lepiej. Więc po co potem psuć sobie opinie o Nesbuniu wracając później do słabszych pozycji?

Tak, obiecywałam post koncertowy. Musi on przejść niezłe szlify by był relacją koncertu, a nie gadką na temat muzyki.