#książka - "Wołanie kukułki". R.Galbraith

Nie lubię wypowiadać się, w jakikolwiek sposób, na temat serii czy sag jakby były jedną książką. Niby wszystkie są ze sobą połączone, ale każda z nich to nieco inna historia i potrafią różnić się od siebie diametralnie. Podczas gdy pierwsza część zachwyca, druga depcze jej po piętach, trzecia nudzi po to by czwarta sprawiła, że opada nam szczęka. Fakt, schemat ten nie zawsze jest adekwatny, ale jego przesłanie chyba tak. Nie da się, przynajmniej moim skromnym zdaniem, oceniać trylogii, sag czy serii jako jedności. Ktoś lub coś na tym straci. Im więcej serii zaczynam czytać, tym bardziej utwierdzam się w swoim przekonaniu.
Ostatnio utwierdziła mnie w tym temacie twórczość Roberta Galbraitha. Kto nie wie, tego oświecam, iż pisarz ten to nikt inny jak pseudonim uwielbianej przez miliony J.K. Rowling. Nasza ukochana twórczyni magicznego świata, zebrała się w sobie i spróbowała (ponownie) zmienić te słodką etykietkę. Czy jej wyszło? Kwestia gustu, jak zawsze.

"Wołanie kukułki" to historia weterana wojennego, Cormorana Strike'a, który po wypadku i utracie nogi zostaje prywatnym detektywem. W momencie gdy jego życie, zarówno prywatne jak i zawodowe, sypie się na łeb na szyje, dostaje zlecenie. Ma rozwikłać zagadkę samobójstwa supermodelki, które wszyscy biorą za pewnik.
Pierwszą rzeczą za jaką bezapelacyjnie kocham te książkę, są główne postacie. Cormoran to taki typ bohatera, który bardzo intryguje. Ma charakterek, zawiłą przeszłość i mało kiedy jest milusi. Roztacza wokół siebie niezwykle intrygującą aurę tajemnicy, co przeze mnie w kreacji postaci jest bardzo lubiane. Również jego asystentka - Robin, jest bardzo ciekawą bohaterką. Jedną z lepiej "skrojonych" kobiet w kryminałach (Salander i Sachs zawsze będą wyżej) z jakimi dane mi się było spotkać w ostatnim czasie. Rezolutną dziewuszką z ciekawym podejściem do swojego, momentami gburowatego, szefa.
Co do historii - coś mi tutaj nie pasowało. Czegoś bardzo mocno mi tu brakowało. Czego? Jakiegoś dużego zwrotu akcji. Śledztwo toczy się tutaj powoli, wręcz ślamazarnie momentami. Fakt, zapewne oddaje przy tym realizm spraw tego typu, ale jak wiemy fikcja literacka działa cuda. Osobiście lubię gdy dużo się dzieje (chyba tak mi już zostanie po Martinie), gdy z każdą kolejną stroną chce więcej i więcej. Tutaj nie do końca tak jest. Bo niby się dzieje - kolejne przesłuchania, kolejne ataki, kolejne tajemnice wychodzące na światło dziennie, ale wszystko jest mono stopniowane. Ale to nie przeszkadza. Dzięki temu, "Wołanie kukułki" ma swój klimat i trzyma w napięciu.
Sposobowi opisywania Londynu nie mam nic do zarzucenia. Budował swój własny, mglisty, deszczowy, momentami wręcz lekko depresyjny klimat. Do tego, podobała mi się tu jeszcze jedna rzecz - opis świata show-biznesu. Tych wszystkich mechanizmów jakie się nim władają, żądzy pieniądza, upadku sław.
Dla kogoś kto lubi kryminały, ale nie lubi w nich brudu i obrzydzenia związanego ze zbrodnią, jest to pozycja idealna. Względnie spokojna, klimatyczna (ach, ten Londyn), intrygująca i wolna od makabryzmu zbrodni historia. Jednak, ktoś kto szuka w kryminale krwi i brudu, może się lekko rozczarować.
Czy Rowling się odnalazła? Ciężko stwierdzić. Niby jest fajnie, ale jednak czegoś brakuje. Przynajmniej mnie. Pamiętam, że trochę się z tą książką męczyłam. Mimo to z zaciekawieniem sięgnęłam po kolejną część przygód tego sympatycznego duetu - "Jedwabnik", który wywarł na mnie zupełnie inne wrażenie, a o czym na pewno nie omieszkam wspomnieć.

Co powiecie na post koncertowy? Przebieram nogami po wczorajszym i chętnie się z wami podzielę wrażeniami, jeśli tylko jesteście ciekawi. ;)