#książka - "Kroniki Atopii" M. Mather

Wybacz mi tak słabą frekwencję. Kilka wydarzeń życia uniemożliwiło mi częstsze udzielanie się. Ale teraz wracam i mam nadzieje, że znów wpadnę w rytm czytania i pisania. Cały czas rozważam założenie strony na FB, co Ty na to? Ach, no i w planach mam konkurs. Blog ma już prawie 100 obserwatorów (dziękuje!), a i roczek się zbliża. Więc kto wie, może nawet będą dwa konkursy. :)
Ale wracajmy na właściwe tory.

Wyspa Atopia to raj. Stworzono tu technologię dającą ludziom możliwość kreowania alternatywnych rzeczywistości, idealnych światów i całkowitego zatracania się w nich. W tym samym czasie, ich sobowtór zajmuje się realnym ciałem. W takim świecie, rzeczywistość szybko miesza się z projekcjami. Apogeum nadchodzi, gdy ludzie tracą panowanie ad technologią, którą stworzyli.
Dwie książki sc-fi pod rząd, to chyba zbyt wiele dla mnie. Nie narzekam na swoją wyobraźnie, ale tutaj jakoś mnie zawiodła. Mather stworzył tak zawiły i przepełniony bohaterami świat, że bez mapy i kompasu trudno się odnaleźć.
Ale, od początku. Każdy mieszkaniec wyspy ma swojego sobowtóra - prokurę, która zajmuje się realnym ciałem, w czasie gdy prawowity właściciel oddaje się ucieczce w wykreowany świat. Przez to każdy bohater, to tak jakby dwóch bohaterów. W końcu prokury też mają imiona.
Sama książka jest skonstruowana dość oryginalnie. Najpierw mamy pięć powiązanych ze sobą opowiadań, a każde z nich odbywa się równocześnie i przedstawia losy innego bohatera. Dopiero pod koniec otrzymujemy powieść, która wieńczy tę pięć opowiadań, wrzucając wszystkich bohaterów do jednego wora. I tutaj sprawa się komplikuje.
Nadmiar bohaterów w pewnym momencie przytłacza i zanim człek się do nich wszystkich przyzwyczai, książka właściwie się kończy. Bo choć już podczas opowiadania losy bohaterów, przeplatają się ze sobą, można dostać od nich fiksum dyrdum.
Taki sposób na napisanie książki nie jest zły, jest po prostu troszeczkę niedopracowany. Przez to książka trochę traci. Bohaterowie są chwilowi. Ciężko się do nich przyzwyczaić czy ich nawet do końca zapamiętać. Bo nim poznamy ich dobrze, już przeskakujemy do kogoś innego.
Technologia jaką wykreował autor w tej powieści zachwyca i przeraża. W końcu, kto nie chciałby móc równocześnie robić kilku(nastu jeśli nie dziesięciu) rzeczy na raz, codziennie zmieniać swój wygląd diametralnie i codziennie budzić się w innej scenerii? Przeraża jednak, pokazując jak bardzo coś takiego pochłania i oddziałuje negatywnie na człowieka. Pokazuje dość realną i przerażającą wizję przyszłego świata.
Cieszy mnie fakt, że technologia jest tutaj wypchnięta na pierwszy plan, a relacje bohaterów są na drugim. Samej wiedzy dotyczącej technologi psis (cały czas bawiła mnie ta nazwa) jest tyle, że gdyby przyszło skupić się jeszcze na szczegółach życia bohaterów, wyszedłby z tego jeszcze większy galimatias. Śmiem stwierdzić, że bohaterowie są tylko narzędziami do ukazania działania technologii.
Książka nie jest zła. Ale dla kogoś kto nie ma zbyt dużej styczności z sc-fi może być przyciężkawa i po prostu trudna do zrozumienia.

Za możliwość przeczytania Kronik Atopii dziękuje wydawnictwu Czwarta Strona.

lubimyczytac.pl | ask.fm | google+ | tumblr | instagram