#książka - "Łowcy głów" J.Nesbø

Nie jestem dobra w robieniu podsumowań. Ba, nawet ich zbytnio nie lubię. Dlatego nie spodziewajcie się tego typu postu w moim wydaniu. Jednak i bez tego chce wam z całego mojego serduszka podziękować. Stokrotne dzięki za każde wejście, komentarz czy obserwacje. Nawet nie wiecie ile radochy sprawiacie mi swoją obecnością. Dzięki za cały ten rok i bawcie się dobrze witając kolejny!

Roger Brown jest łowcą głów. Jego zdaniem, zdecydowanie zbyt mało docenianym. Oprócz tego wydaje się mieć wszystko - piękną żonę, drogą wille, brak mu jedynie pieniędzy by to wszystko utrzymać na poziomie. Dlatego zarabia w, jego zdaniem, najprostszy sposób - kradnąc dzieła sztuki. Dlatego gdy poznaje Clasa Grave'a, ma nadzieje na poprawę sytuacji materialnej. Dlaczego? Bo Grave posiada bezcenny obraz Rubensa, który Roger chce skraść.

Dokładnie rok temu, zaraz po świętach, przeżywałam zachwyt Nesbø. Oparty był głównie na zasłyszanych opiniach, a nie na swoich własnych doświadczeniach. Początek przygody z Harrym Hole'm był cudny, ale potem wszystko utknęło w martwym punkcie. I tak na rok.

Chciałam wrócić do Nesbø chociażby dlatego, że nie lubię zostawiać książek w połowie nieprzeczytanych. A tak właśnie wyglądała moja lektura "Czerwonego gardła" tego autora. Ona ewidentnie musi poczekać na swoją kolej, dlatego sięgnęłam po nieco inną lekturę.


Po udanym powrocie do Kinga, cichutko liczyłam, że z Nesbø będzie podobnie. Wraz z początkiem lektury miałam wrażenie, że tak będzie. Jednak im dalej brnęłam w ten las, tym gorzej się w nim czułam.

Styl jakim posługuje się autor jest dla mnie bardzo pokrętny. Bo z jednej strony przyciąga czytelnika ale z drugiej, coś tu po prostu nie gra. To takie dwa walczące w Tobie bieguny - z jednej strony chcesz skończyć tę pozycję i wiedzieć co tak naprawdę się stało. A z drugiej, masz ochotę rzucić nią w kąt i oddać się innej lekturze.

Sami bohaterowie, o ile można powiedzieć w liczbie mnogiej, nie zapadają specjalnie w pamięć. Właściwie, poza Rogerem nie wiemy zbyt wiele o postaciach. A nawet jeśli, to informacje o nich  wydają się gdzieś niknąć wraz z biegiem zdarzeń. Brak mi tutaj choć jednego, przyciągającego uwage bohatera.

Największym, jeśli nie jedynym poza nazwiskiem autora, plusem tej książki jest sama intryga. Jej rozwiązanie pojawiające się na końcu, mnie wprawiło w osłupienie. Na upartego, mogę stwierdzić, że objętość tej pozycji (mimo, że mam kieszonkowe wydanie) jest również plusem. Nie wiem, czy zniosłabym więcej.

Niestety, nie mogę stwierdzić by mój powrót do Nesbø był udany. Na pewno nie przy okazji tej pozycji. Na (nie)szczęście na półce czeka na mnie jedna z jego nowszych pozycji, którą pożyczyłam od kuzyna. Ciekawa jestem co z niej wyniknie.

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram