#książka - "Krew elfów" A.Sapkowski

Po raz pierwszy zmotywowałam się do wzięcia udziału w którymś z wyzwań czytelniczych. Nie jestem mistrzem w dobieraniu książek do wytycznych, więc zdecydowałam się na "Przeczytam tyle, ile mam wzrostu". Trzymajcie za mnie kciuki. Sapkowski nie wlicza się do tego, gdyż skończyłam go czytać w święta. A szkoda, pomógłby mi uzyskać te 180 centymetrów.

Wiedźmin imieniem Geralt odnajduje swoje przeznaczenie. Okazuje się ono być dla niego nie lada zaskoczeniem. Dziewczynka, którą przychodzi mu się opiekować jest poszukiwana przez jeszcze więcej osób niż on sam. Biały Wilk musi dbać nie tylko o swoje losy ale i jej. Nie może być jednak non stop u jej boku, a wokoło zanosi się na wojnę.

Próba jakiegokolwiek streszczenia Sapkowskiego bez zdradzenia wielu ciekawych wątków, graniczy wręcz z cudem. Jednak nie wierzę, by był ktoś kto chociaż nie kojarzy o co w "Wieśku" chodzi. Przyznaje, że w moim przypadku było to trzecie podejście do twórczości Sapkowskiego. Pierwszy raz "Krew elfów" czytałam w podstawówce, później na początku liceum. I nigdy specjalnie to do mnie nie przemówiło.

Mam w rodzinie wielkiego fana tej serii, który już od dawna próbował mnie do niej przekonać. To właśnie od  niego usłyszałam, że najlepiej zacząć od opowiadań. Ale od kogoś  innego słyszałam, że to wcale nie robi różnicy. Więc nie ma się co martwić - w obu przypadkach można się odnaleźć i nic nie jest regułą.  Jak widać zaczęłam od fabuły i nie mam na co narzekać.

Ogromnie spodobał mi się sposób kreowania świata. Sapkowski przerzuca czytelnika po różnych lokalizacjach, co rozdział ukazując losy innego bohatera. Bardzo lubię takie zabiegi. Dzięki  nim poznajemy przedstawiony świat z różnych perspektyw i ciężej objąć jednoznacznie czyjąś stronę. Ponadto, ciężko się wtedy nudzić.

Bohaterów, którzy pokazują nam swoje historie jest tutaj kilku. I każdy z nich przykuwa uwagę. Mają charakter, charyzmę, swoje zdanie i potrafią dbać o siebie. To twarde postacie, których ciężko nie podziwiać i nie lubić.

Przy poprzednich moich spotkaniach z Wiedźminem nie potrafiłam dostrzec jednej rzeczy, która teraz bardzo przypadła mi do gustu.  Humor sytuacyjny i cięte riposty są tutaj bezbłędne. Niekoniecznie są jednoznaczne, dlatego dopiero teraz byłam w stanie je dostrzec. I ogromnie się z tego cieszę, bo jest z czego się uśmiechnąć.

Sapkowski tworzy bardzo barwne opisy, więc łatwo wykreować sobie świat jaki chce nam pokazać. Mimo to, bardzo chętnie zobaczyłabym w tej książce coś, co uważam za mistrzostwo tego typu pozycji. Mapkę. Nie ważne jak genialnie są poprowadzone opisy, mapa zawsze ułatwia zbudowanie sobie uniwersum. Zwłaszcza gdy jest ono tak ogromne, skomplikowane i przepełnione polityką jak "Wiedźmin".

Po kilkukrotnym podejściu do tej książki, stwierdzam, że ważna przy jej lekturze jest jedna rzecz - wiek. Obawiam się, że młodszy czytelnik może się nieco pogubić w tym świecie i zrazić. A szkoda by było, bo Sapokowski stworzył naprawdę kawał dobrej roboty. I teraz wcale nie dziwi mnie ogólnoświatowe uwielbienie Białego Wilka.

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram