#książka - "Immunitet" R.Mróz

Wiesz jak to jest gdy musisz odłożyć w czasie tak wyczekiwaną lekturę? I to przez egzamin poprawkowy. Co gorsza, z przedmiotu dotyczącego, mniej lub bardziej, tematyki książki. Systemie polityczny RP, zgiń! Ale jaką masz satysfakcje gdy pokonasz te poprawkę i w końcu zatopisz się w lekturze? Cudowne uczucie. Zwłaszcza, że teraz jesteś mądrzejsza/y w czytanym temacie. Powiedziałabym, że jeszcze zostanę prawnikiem, ale dziennikarska wersja Chyłki też może być ciekawa. Tylko zamiast Iron'ów będzie Metallica. Żeby mi nikt kopiarstwa nie zarzucił.

Najmłodszy z dotychczasowych sędziów Trybunału Konstytucyjnego zostaje oskarżony o morderstwo. Nigdy nie spotkał swojej rzekomej ofiary, raz tylko był w mieście w którym doszło do zdarzenia. I to na długo przed nim. Mimo to prokuratura walczy o uchylenie immunitetu. Najprostszy scenariusz mówi, że sędzia jest winien lub ktoś z politycznego otoczenia próbuje się zemścić. Mężczyzna szuka prawniczego ratunku u dawnej znajomej ze studiów, Chyłki. Nic nie wie o jej obecnej sytuacji życiowej - problemach alkoholowych i powracających demonach przeszłości.

Chyba po raz pierwszy zaczynając książkę Mroza miałam mieszane uczucia. Po lekturze "W cieniu prawa" bałam się, że pozycja mnie nie zachwyci, a wręcz zirytuje. Jednak podskórnie czułam, że w przypadku Chyłki tak po prostu nie może być. W końcu to ona wydaję się być prowodyrem uwielbienia autora. Teraz pytanie, czy prawniczka stanęła na wysokości zadania? Znając ją, zjadłabym mnie za samo powątpiewanie w nią. I w sumie miałaby racje, bo jak zawsze pokazała klasę.

Nie ma się co rozwodzić nad tym jakim językiem posługuje się Mróz. Czy jego opisy są przydługie czy w sam raz. Nie w tym przypadku. "Immunitet" podtrzymuje poprzeczkę jaką postawiły poprzednie części. Ma w sobie wszystko to za co czytelnicy pokochali autora. Doszukałabym się tylko jednej wady - nie należy od niej zaczynać. Te serie po prostu należy czytać chronologicznie. Dla własnego dobra, by nie zgubić się w odnośnikach do poprzednich części.

Ogromnie podoba mi się przemiana jaką przechodzą bohaterowie. Jak u Chyłki jest ona raczej niewielka, tak Zordon zmienia się ogromnie. Co prawda zabrało mu to dużo czasu i dogadywań byłej patronki, ale udało mu się. I to naprawdę w fajnym stylu. Przyznaje, że w pewnym momencie lektury zrobiłam wielkie oczy, a serduszko zaczęło bić nieco szybciej. Bo z Zordonem i Chyłką jest jak w tym wierszu "Już był w ogródku, już witał się z gąską", bo przecież wszyscy czują, że między tą dwójką coś jest. Jednak nigdzie nie jest to w żaden sposób sfinalizowane. I ta zabawa w kotka i myszkę, nadaje ich historii smaczku. To taka wisienka na torcie ich relacji. Motyw tak oczywisty i często irytujący jest wykorzystany wręcz odwrotnie.

Do tego fakt jak umiejętnie Mróz odnosi się do aktualnej sytuacji politycznej. I robi to w sposób delikatny i nienachalny. No i nieustanne odwołania do popkultury. Jeśli myśleliście, że kolokwia z Iron Miden nie miały sensu, to teraz dostrzeżecie swój błąd. To sprawia, że czytelnik ma wrażenie jakby Chyłka i Zordon naprawdę pędzili ulicami warszawy w iks piątce w tym samym czasie gdy on zatapia się w lekturze. Ten autentyzm i realizm ich historii jest cudowny. Plus powiązania z opowieścią Forsta, czego chcieć więcej?

Ta książka potwierdza, że cykl o Chyłce to takie "Nothing else matters" Mroza. Dzięki niej zyskał swoją popularność i jestem pewna, że również za jej sprawą ją utrzyma. Wystarczy tylko, że będzie tworzył kolejne tak wciągające tomy. Tylko te zakończenia, w końcu przyprawią mnie o brak nie tylko pomysłu, ale i paznokci.

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 100,1 cm + 4cm/180cm

52 książki w 2016 - 40/52

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram