#książka - "Carrie" S.King

Kiedyś patrzyłam na wydania kieszonkowe z politowaniem. Słowo. Małe to takie, niewymiarowe, na półce nie wygląda jakoś zachwycająco, mikroskopijne literki. Ogółem zło wcielone. Potem zaczęłam podróżować więcej niż dotychczas. Wtedy pokochałam te malutkie i leciutkie cuda, które zmieszczą się do każdej torby.  Pełnowymiarowej "Carrie",właśnie w takiej okładce, szukałam od dawna. Dopiero kochany czerwony robal postawił ją na mojej drodze w wydaniu pomniejszonym. Jak sie nie ma co się lubi, to ponoć lubi się to co się ma. Prawda?

Carrie White żyje inaczej niż jej rówieśnicy. Nie bierze udziału w imprezach, chłopcy zupełnie jej nie obchodzą, a do tego jest obiektem kpin i wyzwisk. Jej matka, religijna fanatyczka, uważa to wszystko za grzech przed którym, próbuje uchronić córkę. Jednak pewnego dnia ta się buntuje i bierze udział w szkolnym balu. Gdy pada ofiarą okrutnego żartu, postanawia zemścić się na swoich oprawcach przy pomocy swoich zdolności telekinetycznych.

Mój "odwyk" od Kinga trwał naprawdę długo. Od września ubiegłego roku, nie mogłam się przekonać by ponownie po niego sięgnąć. Mimo to, na półce przybyło mi kilka jego książek. Próbowałam wrócić do niego tą, która zawitała tam pierwsza - czyli "Cujo". Jednak odłożyłam po kilki stronach i zabrałam się za "Carrie". Czy decyzja była słuszna?

Naprawdę łaknęłam tej historii. Tak wiele pozytywnych opinii o niej słyszałam, że wprost nie mogłam się jej oprzeć. Dlatego z radością wyciągnęłam ją w pociągu, wiedząc, że czeka mnie niewiele ponad godzina drogi. I wiecie co? Wysiadając, miałam przed sobą już tylko 50 stron do końca. I kolejną, tym razem krótszą, podróż przed sobą.

Kinga czyta się naprawdę szybko. Nie ma tu zbędnych opisów i niepotrzebnego bełkotu. Właściwie, sposób w jaki skonstruowana jest "Carrie" bardzo przypadł mi do gustu. Zupełnie zwyczajna i typowa narracja, przeplatana z wycinkami z gazet, zeznaniami świadków czy depeszami. Mnóstwo różnorakich spojrzeń na całość sytuacji. Dzięki temu czytelnik poznaje historię z róznych perspektyw.

Również przez to, bardziej się Carrie współczuje, niż się jej boi. Co z tego, że ma nadprzyrodzoną moc, skoro nic pozytywnego jej nie spotyka. W końcu sprawa jej zdolności, schodzi na drugi plan, jeśli spojrzeć na sytuację w jakich one się budzą. Nawet bez tego można by było dziewczynie współczuć, bo wystarczy spojrzeć na sposób, w jaki traktuje ją matka - religijna fanatyczka. Biust jako objaw kobiecego grzechu? Tylko ona, tak potrafi wytłumaczyć naturę.

Tego typu pozycje z dorobku autora, utwierdzają mnie w przekonaniu, że jest mistrzem. Przewracając kolejne strony, czytelnik przeczuwa co się stanie. Nawet jeśli nie ma zbyt dużego doświadczenia z tego typu historiami. Mimo to brnie dalej z ogromnym zaciekawieniem. Napięcie rośnie, a czytelnik chce jeszcze więcej!

Naprawdę ciężko wiele powiedzieć o tej historii, ją po prostu trzeba poznać. Pierwsza powieść Kinga jest rewelacyjna. Dość prosta, a jednak tak pędząca przed siebie. Absorbująca całą uwagę, pochłaniająca bez reszty i pozostająca w głowie na długo. Ach, no i udowadniająca, że dokuczanie szkolnym szaraczkom nie kończy się zbyt dobrze.

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram