#książka - "Muza" J.Burton

Mam obecnie taki dziwny okres w swoim twórczym (sic!) życiu, że najchętniej pisałabym posty takie jak ostatni. O blogach, o swoich odczuciach i obserwacjach. Pomysły na nie dosłownie mi się mnożą, a ja boje się je publikować non stop by was nie zanudzić. Chociaż chyba lepsze to niż kompletny brak postów. Muszę się w końcu zebrać w sobie.

Rok 1967, czarnoskóra imigrantka imieniem Odelle zostaje zatrudniona w Instytucie Skeltona. Dziewczyna nie ma pojęcia, że ta praca odmieni jej życie. I to dzięki jej przełożonej, Marjorie Quick - specyficznej kobiecie, której nie sposób przejrzeć. W międzyczasie Odelle poznaje Lawriego, mężczyznę, którego jedynym majątkiem jest odziedziczony po matce obraz. By poprawić jego sytuacje, zaprasza go do Instytutu gdzie zostanie oceniona wartość płótna. I wtedy Quick zaczyna zachowywać się niezwykle tajemniczo. Jaką tajemnice skrywa obraz?

Byłam zachwycona gdy dostrzegłam nową książkę od Jessie Burton. Jej debiutancką książkę pokochał chyba każdy mól książkowy. Z drugiej strony, po sukcesie Miniaturzystki  obawiałam się czy autorka podoła wyzwaniu jakie sama sobie postawiła. Poprzeczka była zawieszona naprawdę wysoko.

Pokochałam Burton za klimat jaki tworzy w swoich książkach. Przenosi nas w przeszłość, pokazując nam zupełnie inny świat. I robi to w sposób magiczny. Nie dość, że czytelnik właściwie nie wie kiedy odbył podróż w czasie, to jeszcze czuje się w tym świecie genialnie. Nie ma tu przydługich i niepotrzebnych czy przesadnych opisów, które mogłyby zrujnować kreowany świat. W tej pozycji, autorka lawiruje pomiędzy rokiem 1967 i 1936, nie gubi się przy tym, a czytelnik zupełnie nie odczuwa tej różnicy lat. Autorka bardziej skupia się na bohaterach niż na otaczającym ich świecie.

Burton nie tworzy zbyt wielu postaci. Każda z tych dwóch historii ma właściwie trzy osoby na których się skupia. Pozostali bohaterowie są głównie tłem i pojawiają się sporadycznie. Aczkolwiek ich udział z reguły jest bardzo ważny i potrafi zmienić wiele.

Jak już wspomniałam, historia toczy się dwutorowo. Nie dość, że lata dzielą te dwa tory, to również miejsce akcji - Anglia i Hiszpania. Co piękne, autorka przedstawia te wątki w taki sposób by czytelnik mógł je łączyć niczym puzzle. Na początku mało co do siebie pasuje, a im dalej tym klarowniejszy robi się obraz. I to bez większych komplikacji, wszystko zaczyna układać się w jedną logiczną całość.

Po skończeniu lektury, zastanawiam się, która z tych opowieści była ważniejsza. Wiem jedynie, że ta opisująca Hiszpanie lat 30 nieco bardziej mnie wciągnęła. Była nieprzewidywalna i zawierała zdecydowanie więcej akcji. Opowieść o Odelle momentami wydawała się nudnawa. Chociaż trzeba przyznać, że relacja Odelle i Marjorie bardzo mnie zaintrygowała.

Burton jest geniuszem w tworzeniu klimatycznych i wciągających pozycji. Czaruje czytelnika słowem i pokazuje mu zupełnie inny świat. Jej opowieści chwytają za serducha, balansując gdzieś pomiędzy baśnią, a rzeczywistością. Jeden szkopuł - Burton tworzy raczej dla kobiet niż dla mężczyzn. Mam wrażenie, że im byłoby zdecydowanie ciężej przepaść w opowiadanych przez nią historiach. Chociaż, mogę się mylić.

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 127,9 cm + 3,9cm/180cm

52 książki w 2016 - 50/52

lubimyczytac.pl| facebook | google+  | instagram