#książka - "Parabellum. Horyzont zdarzeń" R. Mróz

Zachorowałam. Bezapelacyjnie zachorowałam na Mroza. Nie tak dawno zarzekałam się, że nasza rodzima literatura nie może być świetna. A teraz? Teraz stwierdzam, że mam już swojego ulubionego autora z naszego podwórka.
Jak do tej pory ukazał się dwie części Parabellum. Jeśli chcecie pomóc przy publikacji kolejnego tomu, odsyłam do tej ankiety. Osobiście od dawna na niej widnieje.

"Horyzont zdarzeń" ukazuje dalsze przygody braci Zaniewskich. Jeśli nie znasz pierwszej części polecam przeskoczyć do następnego akapitu. Po co mam psuć Ci tak świetną zabawę jak jest "Prędkość ucieczki"? No już, uciekaj akapit dalej, choć i tak postaram się zdradzić jak najmniej. Staszek i Maria po wydarzeniach w Rawiczu kontynuują podróż na zachód, a Christian Leitner musi oczyścić swoje imię. Tymczasem brat Staszka - Bronek, wraz z towarzyszami broni musi pogodzić się z fiaskiem w sprawie odbicia swojego kapitana z niewoli. Postanawiają wrócić do zrujnowanej ojczyzny. Co spotka ich w drodze?
Teraz możesz czytać bez obaw o spojlery. Mam nadzieje, że nie dowiesz się zbyt wielu szczegółów. Trzymaj kciuki.
Mróz trzyma poziom. Podobnie jak przy poprzedniej części język jest na tyle prosty, by czytelnik nie pogubił się w realiach II Wojny Światowej. Wszystko jest tak skrzętnie ujęte, że nie czuć tej podróży w czasie.
Bohaterzy przechodzą przemianę. Zarówno wewnętrzną jak i zewnętrzną, w większym lub mniejszym stopniu. Miło, eh nie wiem czy to dobre słowo odnośnie czasów w których toczy się akcja, ale niech będzie, miło dostrzec nawet najdrobniejsze zmiany w ich zachowaniu  Dzięki temu nie są monotonni i najnormalniej w świecie nudni. Również dzięki temu postacie, które wcześniej mogły nieco irytować (tak, myślę o Staszku) nagle zarzynają intrygować. Zaś te, które wzbudzały zainteresowanie, teraz tylko pogłębiają to odczucie. Jest kogo nienawidzić i kochać!
Akcja pędzi na łeb na szyje. Nieliczne momenty mogą nieco się dłużyć, ale jest ich mniej niż kot napłakał. Ciężko się tutaj nudzić, bo wszystko jest ze sobą połączone w ten sposób i wyważone tak, że kończąc podrozdziały, brniesz dalej łaknąc kontynuacji.
I to zakończenie! Pozostawianie czytelnika w ten sposób, bez możliwości natychmiastowego kontynuowania lektury, powinno być surowo zakazane. Mróz to mistrz niepewności. Wzbudzania maksymalnego zaintrygowania czytelnika dalszymi wydarzeniami, poprzez skończenie pozycji w idealnym miejscu. Tak, to też jest sztuka.
Z reguły jest tak, że drugie części, a zwłaszcza te kontynuujące naprawdę intrygującą pozycję, zawodzą. Z tą jest inaczej. Ta utrzymuje poprzeczkę postawioną przez poprzedniczkę. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że nieco ją wyprzedza. Ale jest to najwyżej długość sznurówek.

lubimyczytac.pl | ask.fm | google+ | tumblr | instagram